ஸ்ரீ தத்தாத்ரேயர் - 7 - தத்தாத்திரேயரின் குருமார்கள்

Lord Datta & Anaka Lakshmi

தத்தாத்திரேயரின் குருமார்கள்

'எனக்கு இருபத்தி நான்கு குருமார்கள் உள்ளனர். என் குருமார்கள்

1. பூமி, 2. தண்ணீர், 3. நெருப்பு, 4. காற்று, 5. சிலந்தி, 6. பிங்களை என்ற வேசி, 7. சந்திரன், 8. சூரியன், 9. ஆகாயம், 10. கடல், 11. நுரை, 12. மலைப்பாம்பு, 13. புறா, 14. மீன், 15. மான், 16. யானை, 17. குழந்தை, 18. தேனி, 19. விட்டில் பூச்சி, 20. தேன் சேகரிப்பவன், 21. சிறு பறவை, 22. அம்பு செய்பவன், 23. பாம்பு, 24. புழு, 25. சிறுமி போன்றவர்களே.

பூமி: பொறுமை என்பது என்ன என்பதை பூமித் தாயே எனக்குக் காட்டினாள். தன் மீது ஏறி நின்றபடி, தன் உடலை சிதைத்தாலும், தன் மீது ஏறி நின்று காறித் துப்பினாலும் இன்னமும் என்னதான் செய்தாலும் அவற்றை எல்லாம் பொறுத்துக் கொண்டு மனம் தளராமல் தன் மீதே வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கும் அந்த மக்களை பூமித் தாய் பொறுமையைக் கடைப்பிடித்து காத்து வருவது எத்தனை பெரிய தியாகம்.

தண்ணீர்: இயற்கையான தண்ணீர் இனிமையானது மட்டும் அல்ல, மிகவும் தூய்மையானதும்தான். அழுக்குகளை நீரில் போட்டால் சற்று நேரத்திலேயே அவற்றை தள்ளி வைத்துவிட்டு அல்லது தனது காலடியில் தள்ளி வைத்து விட்டு மீண்டும் அது தூய்மையாகி விடுகின்றது. அது போலத்தான் நாமும் அசுத்தமான மனதுடையவர் நம்மிடம் வந்தால் நம் மனதை தூய்மையாகவே வைத்துக் கொண்டு அவர்களை தூய்மைப்படுத்த முயல வேண்டும்.

நெருப்பு: எந்தப் பொருளையும் நெருப்பில் போட்டு விட்டால் அந்த நெருப்பு அவற்றை முழுங்கி விடுவதைப் போல போட்டவை அனைத்தையும் அழித்து விடும். தூய்மைபடுத்தி விடும். பஸ்மம் கூட பசுவின் சாணத்தை எரித்தே செய்கிறார்கள். ஆனால் தன்னுள் போடப்பட்ட சாணத்தினால் அந்த நெருப்பு மாசுப்படுவது இல்லை. நெருப்பில் போடப்படும் பொருளின் தன்மையைக் கொண்டே அதன் ஜுவாலை பெரியதாகவும், சிறியதாகவும் இருக்கும். அது போலத்தான் ஒரு யோகியும் தன்னிடம் வருபவர்களின் பாவத்தைக் களைந்து அதே நேரத்தில் தன்னையும் மாசுப்படுத்திக் கொள்ளாமல் நெருப்பை போல இருக்க வேண்டும்.

காற்று: அனைவரும் உயிர் வாழத் தேவையான பிராண வாயுவை தந்தபடியும் அதே நேரத்தில் தன்னையும் மாசுப்படுத்திக் கொள்ளாமல் இருப்பதே காற்று. காற்றை இங்கு போ, அங்கு போ என்று கூற முடியாது. மலர்கள் தரும் மணத்தையும் , வேறு பல மணங்களையும் தன் மீது சுமந்து கொண்டு அது சென்றாலும் சற்று நேரத்திலேயே அவற்றை விளக்கி வைத்துவிட்டு பட்டற்ற நிலைக்கு சென்றுவிடும். அது போலத்தான் ஒரு யோகியும் சுதந்திரமாக திரிந்து அலைந்து கொண்டு இருக்க வேண்டும் என்பதை பாடமாக அதனிடம் இருந்து கற்றுக் கொண்டேன்.

சிலந்தி: தன் வாயில் இருந்தே நூலைப் போன்ற இழைகளை வெளியே மெல்ல மெல்லத் தள்ளி, பெரிய வலையைப் பின்னி அதற்குள் தானும் இருந்து விளையாடிய பின் தானே அந்த இழைகளை விழுங்கி விடும். சிலந்தி எப்படி தான் படைத்த இழைகளை தான் விழுங்கிவிடுகிறதோ அப்படித்தான் தான் போதித்ததை தனக்குள் தக்க வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற ஞானம் எனக்கு சிலந்தியிடம் இருந்து கிடைத்தது.

பிங்களை என்ற வேசி: முன் ஒரு சமயம் உடலை விற்றே வளமான வாழ்கையை நடத்திக் கொண்டு வந்த பிங்களை என்ற வேசி பெண் ஒரு நாள் இரவு வெகு நேரம் கண் விழித்து இருந்தும் எவரும் வரவில்லை என்பதைக் கண்டு மனம் சோர்ந்து போனாள். காமம் தலைக்கேற அதனால் கண் அயர்ந்து தூங்கி விட்டாள். அலுப்பினால் உறங்கி விட்டவள் உள்ளத்தில் இருந்த காமம் என்றும் அல்லாமல் அன்று முதல் மெல்ல மடியத் துவங்கியது. 'ஒன்றும் இல்லாத ஜடமான இந்த தசைகளையும், சதைகளையுமா காமக்காரர்களுக்கு இரையாக்கி என்னுடைய வாழ்க்கைக்குத் தேவையானவற்றை பெற்று வந்தேன்?....சேச்சே..இது வரை சம்பாதித்தது போதும், இனி இந்த உடலை விற்பது பாவச் செயல்' என்று அலுத்துக் கொண்டாள். மறுநாள் முதல் அந்த தொழிலை முற்றிலும் விட்டுவிட்டு வந்தவர்களை திருப்பி அனுப்பினாள். இதயத்தில் பாரம் குறைந்து அமைதியாக இருப்பதைக் கண்டாள் . அது முதல் கடவுள் பக்தி கொண்டு வாழ்ந்து வரலானாள். இது கற்றுத் தந்த பாடம் என்ன? உள்ளமட்டும் போதும் என்ற அளவு திருப்பதிப்பட்டுக் கொண்டு அளவு கடந்து வைத்து இருக்கும் ஆசைகளை துறந்து விடு. மனதுக்கு அமைதி கிடைக்கும் என்பதே.

சந்திரன்: இயற்கையின் நியதியினால் சந்திரன் தேய்ந்து மீண்டும் வளர்கின்றது. வளர் பிறையிலும், தேய் பிறையிலும் சந்திரன் அழிவது இல்லை. அதன் தோற்றம் மட்டுமே மாறுபடுகின்றது. ஆகவே ஒரு யோகியும் உடலின் தோற்றம் எப்படி மாறுபட்டாலும் அதற்குள் உள்ள ஆத்மா மாறுதல் அடைவது இல்லை என்பதை புரிந்து கொண்டு தன்னை அப்படியே வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பது பாடம்.

சூரியன்: அனைத்து உலகிலும் தோன்றுவதும் சூரியனே. தன்னை சுற்றி ஓடிக்கொண்டு உள்ள பூமியில் இருந்து நீரை மேலே  இழுத்து அதை கிரகித்துக் கொண்டு இருந்தாலும் அதை தன்னுடனேயே வைத்துக் கொண்டு விடாமல் தக்க சமயத்தில் அதை மீண்டும் நீராகவே மாற்றி மழை என்ற பெயரில் பூமிக்கே திருப்பித் தருவதைப் போல யோகியும் நல்ல விஷயங்களை பல இடங்களில் இருந்தும் கிரகித்துக் கொண்டு தன்னிடம் வந்து அடைக்கலம் ஆகும் மனிதர்களின் வாழ்க்கைக்கு தேவைப்பட்ட போது அவற்றை போதனை செய்த வண்ணம் இருக்க வேண்டும்.

ஆகாயம்: ஆரம்பமும் முடிவும் தெரியாமல் உலகமெங்கும் படர்ந்து விரிந்துள்ள ஆகாயம் தன் மீது தவழ்ந்து செல்லும் காற்றாலோ, மழை , இடிகளினாலோ எந்த காலத்திலும் தன் உருவை மாற்றிக் கொண்டது இல்லை. அதுபோலத்தான் எந்த நிலையிலும் எதன் மீதும் பற்று கொண்டு விடாமல் நம்முடைய ஆத்மாவையும் பற்று இல்லாமல் வைத்து இருக்க வேண்டும் என்பதை இதன் மூலம் உணர்ந்தேன்.

கடல்: கடலின் ஆழம் எத்தனை என்பதோ அதற்குள் என்ன பொருட்கள் உள்ளன என்பதோ அதில் முழுகி ஆராய்ந்து பார்த்தால் ஒழிய தெரியாது. கடலின் அடியில் பாறைகளும், ரத்தினங்கும், ஜீவன்களும் உள்ளன. எத்தனை ஆறுகளும், நதிகளும் அதனுடன் வந்து கலந்தாலும், அதனுள் எந்தப் பொருளை வீசி எறிந்தாலும் அதனால் தன்னை மாற்றிக் கொள்ளாமல் தன மீதே அந்தப் பொருட்களை மிதக்க விட்டுக் கொண்டும், தன் காலடியில் அதை தள்ளியும் வைத்து விடும். மிதப்பதை மெல்ல மெல்ல கரையில் ஒதுக்கி விடும். அப்படித்தான் ஒரு யோகியும் இருக்க வேண்டும். தன்னைப் பற்றிய உண்மையை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமலும் மற்ற சுக போகங்களில் தன்னை இழந்து விடாமலும் இருந்து கொண்டு தேவையற்றவைகளை விலக்கி வைத்துக் கொண்டு நுரை போல் இருக்க வேண்டும் என்பதையும் அதன் மூலம் தெரிந்து கொண்டேன்.

மலைப்பாம்பு: இறை தேடி இடம் இடமாக அலைவது இல்லை. தன்னிடம் வந்து சிக்கும் பிராணிகளை விழுங்கி விட்டு பல நாட்கள் ஒன்றும் சாப்பிப்டாமல் பட்டினியோடு படுத்துக் கிடக்கும். கிடைத்த இரையை சாப்பிடும். அது போலதான் கிடைத்ததை உண்டு கொண்டு ஆத்ம திருப்தியுடன் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்க வேண்டும் என்பது இது தந்த பாடம்.

புறா: ஒரு காட்டில் புறா ஒன்று தான் மனைவி மற்றும் குழந்தைகளுடன் ஆனந்தமாக வாழ்ந்து கொண்டு இருந்தது. குழந்தைகள் எழுப்பும் குரலில் மனம் லயித்து இருக்கும். ஒரு நாள் அந்த புறாக் குஞ்சுகளை வேடன் ஒருவன் தன் வலையில் பிடித்து வைத்துக் கொண்டான். பெண் புறாவோ அவற்றைக் காப்பாற்ற முடியாமல் அழுது புலம்பியது. அவற்றை காப்பாற்ற முடியாவிடிலும் அவற்றுடன் சேர்ந்தே வாழலாம் என் எண்ணி தானும் சென்று அந்த வலையில் சிக்கிக் கொண்டது. இறை தேடித் போன ஆண் புறா திரும்பி வந்து தன் குடும்பத்தினர் படும் பாட்டைக் கண்டு வருந்தி தானும் அந்த வேடன் வலையில் சிக்கி மடிந்தது. பிறப்பவன் என்றாவது ஒரு நாள் மடிந்தே ஆக வேண்டும் என்றாலும் காமக்ரோதங்களுக்கும், பாசத்திற்கும் தன்னை முழுமையாக அடிமையாக்கி வைத்துக் கொண்டு அதுதான் தன் வாழ்கை என்ற குறுகிய மூடத்தனமான எண்ணத்துடன் இருந்து கொண்டு அதனால் அழிந்து விடக் கூடாது. பிறந்ததற்கான காரணத்திற்கு நியாயம் கற்பித்த வண்ணம் ஒருவனின் வாழ்கை அமைந்து இருக்க வேண்டும் என்பதே இதன் பாடம்.

மீன்: நீரில் கிடைக்கும் உணவு போதும் என்ற அளவில் மனதை வைத்துக் கொள்ளாமல் தூண்டிலில் உள்ள இரையை எடுக்கப் போய் மற்றவர்களிடம் அகப்பட்டுக் கொள்ளும் மீனைப் போன்ற நிலையில் யோகிகள் இருக்கக் கூடாது. ஐம்புலன்களின் தடுமாற்றத்தின் முதல் காரணமே நாக்கின் ருசி. நாக்கின் ருசியை அறவே ஒடுக்கி எறிய வேண்டும் என்பதே யோகிகள் செய்ய வேண்டிய முதல் கடமை என்பதை மீன் மூலம் அறிந்து கொண்டேன்.

மான்: ஒரு வகை மான் இசைகளைக் கேட்டால் அதில் மயங்கி கண்களை மூடிக் கொண்டு நின்று விடும். அந்த சமயத்தில் வேடன்களிடம் அவை அகப்பட்டுக் கொள்ளும். யோகி எனப்பட்டவன் எந்த நிலையிலும் ஒரு கீழ்த்தரமான இசையில் மனதை பரிகொடுத்துவ்ட்டு அதில் தன்னை அடிமைப் படுத்திக் கொள்ளாமல் உறுதியான மனதுடன் இருக்க வேண்டும்.

யானை: பெண்ணாசை மிகக் கொடியது. காட்டில் யானையைப் பிடிக்க வேடவர்கள் ஒரு பெரிய பள்ளத்தை தோண்டி, அதன் மீது இலைகளையும் தழைகளையும் போட்டு மூடி வைத்துவிட்டு அதன் மீது ஒரு பெண் யானையின் பொம்மையை வைத்து விடுவார்கள். அந்தப் பக்கமாக வரும் ஆண் யானை அது நிஜ யானை என எண்ணிக் கொண்டு அதை அடைய நினைத்து ஓடி வந்து அந்த பள்ளத்தில் விழுந்து விடும். அது மட்டும் அல்ல, தான் ஒரு பெண் யானை மீது மையல் கொண்டு அதைப் பிடிக்க துரத்தும்போது வேறு ஒரு யானையும் அந்தப் பெண் யானையை துரத்தி வந்தால் அதனுடன் போரிடத் துவங்கும். அந்தப் போரின் முடிவில் ஏதாவது ஒரு ஆண் யானை மடிந்து விடும். அழிவும் பெண்ணால் வரும் எனும்போது பெண் ஆசையை அடக்குவது அவசியம். ஆகவே ஒரு யோகி ஒரு பெண்ணைப் பார்த்து மயங்குவது தற்கொலைக்கு சமம்.

குழந்தை: கள்ளம் கபடம் அற்றது குழந்தை. அதற்கு இன்பமோ துன்பமோ எதுவும் தெரியாது. அன்னையிடம் பால் பருகும் அதற்குத் தேவை தன்னுடன் எவராவது இருக்க வேண்டும். தன்னுடன் விளையாடிக் கொண்டு இருக்க வேண்டும் . அவ்வளவே. அதில்தான் அது இன்பத்தைக் காண்கின்றது. கவலை அற்ற வாழ்கை அது. அப்படித்தான் ஒரு யோகியும் குழந்தைப் போல கவலை இன்றி இருக்க வேண்டும்.

தேனி: சுறுசுறுப்பிற்கு பெயர் பெற்றது தேனி. பல்வேறு இடங்களிலும் உள்ள மலர்களை சிதைக்காமல் அதனுள் உள்ள தேனை சிறிது உண்டப் பின் மீதியை எடுத்து வந்து ஒரு இடத்தில் சேமித்து வைக்கும். அத்தனை பாடுபட்டும், கஷ்டபட்டும் சேமித்து வைத்த தேனை புகை மூட்டி தேனிக்களை துரத்தியப் பின் தேனை எடுத்துக் கொண்டு சென்று விடுகின்றனர். ஆகவே ஒரு யோகி அன்றாடும் தேவைப்படும் அளவில் மட்டும் பிட்சை எடுத்து உண்ண வேண்டும். மறு நாளுக்கென சேர்த்து வைக்கக் கூடாது. பல இடங்களில் இருந்தும் நல்ல நல்ல விஷயங்களை கற்று அறிந்து கொண்டும் அதில் உள்ள விஷயத்தை ஒவ்வொன்றாக படித்து சிறிது சிறிதாக கிரகித்துக் கொண்டு அறிவை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.

தேன் எடுப்பவன்: தன்னை முழுமையாக போர்த்திக் கொண்டு புகைக் கிளப்பிவிட்டு தேனிக்களை துரத்தியப் பின் தேன் கூட்டை எடுத்துச் சென்று தேன் எடுக்கின்றான். அப்படி செய்யாமல் தேன் கூட்டை நெருங்கினால் வந்தவனை தேனிக்கள் கடித்துக் குதறிவிடும். ஆகவே தானும் அனுபவிக்காமல் பிறருக்கும் கொடுக்காமல் சொத்து சேர்த்து வைத்தால் இப்படித்தான் தேன் சேகரிப்பவன் போல எவனாவது வந்து அனைத்தையும் அபகரித்துக் கொண்டு போய் விடுவான் என்ற உண்மை இதனால் தெரிய வந்தது.

விட்டில் பூச்சி: எங்கு ஜுவாலை தோன்றினாலும் அந்த மினுமினுக்கும் தோற்றத்தில் மோகமுற்று அதன் அழகில் மயங்கி விட்டில் பூச்சி அதன் அருகே சென்று அந்த தீ ஜுவாலையில் விழுந்து மடிகின்றது. இது கற்றுத் தரும் பாடம் என்ன என்றால் வெளி அழகில் மயங்கி மோகம் கொண்டு மடியாதே என்பதே.

சிறு பறவை: ஒரு சிறு பறவை தனது வாயில் மாமிசத் துண்டை கௌவிக் கொண்டு பறந்து போய் கொண்டு இருந்தது. அதைக் கண்டு விட்ட பெரிய பருந்து அந்த சிறு பறவையைப் பிடிக்க துரத்தி வந்ததும், புத்திசாலித்தனமான அந்த சிறு பறவை தன் வாயில் இருந்த மாமிசத் துண்டை கீழே போட்டுவிட அந்தப் பெரிய பருந்து அந்த சிறு பறவையை விட்டு விட்டு மாமிசத் துண்டை எடுக்க ஓடியது. ஒரு பொருளை நாம் வைத்துக் கொண்டால் அதனால் நமக்கு தீமையே வரும் என்று தெரிய வந்தால் அதன் மீது ஆசை கொண்டு அலைவதை விட அதை தவிர்த்து விடுவதே நலம்.

அம்பு செய்பவன்: அம்பு செய்பவனைப் பார்த்தாயானால் அவன் அதில் முழு கவனத்தையும் செலுத்தி செய்வது தெரிய வரும். அப்படிப்பட்ட நிலையான மனதுடன் இருந்து கொண்டு இறை வழிபாட்டை கொண்டு வந்தால் களங்கமற்ற மன நிலைப் பெறலாம்.

பாம்பு: ஒரு இடத்திலும் தங்காமல் அங்கும் இங்கும் அலைந்து கொண்டு இரும்புப் புற்றிலும் பள்ளத்திலும் போய் வசிக்கும். அது மிகவும் எச்சரிக்கையோடு இருக்கும். அது போலத்தான் ஒரு யோகியும் தனக்கென ஒரு இடத்தில் தங்காமல் அங்கும் இங்கும் சென்று இருந்தபடி கோவில்களிலும் குகைகளிலும் வசித்தபடி இருக்க வேண்டும்.

புழு: ஒரு வகையான வண்டு தன் புழுவை கூட்டில் வைத்தப் பின் மீண்டும் மீண்டும் அங்கு வந்து சப்தம் செய்தபடி இருக்கும். அது செய்யும் சப்தத்தினால் பயந்து போன புழு அந்தக் கூட்டை விட்டு வெளியில் வராமல் அங்கேயே தங்கி இருக்கும். மெல்ல மெல்ல அந்தப் புழு வண்டாக மாறும்வரை பெரிய வண்டு அங்கு வந்து கத்திக் கொண்டே இருக்கும். அது போலவே பக்திபூர்வமாக நிலையாக கடவுள் மீது பயம் கொண்டு பக்தி செலுத்தி வந்தால் நம் உள்ளமும் பக்தி மார்கத்தில் மாறும்.

சிறுமி: திருமண வயதை எட்டிய ஒரு பெண் தானியம் திரட்டிக் கொண்டு இருக்கையில் அவள் போட்டு இருந்த வளையல்கள் சப்தம் போட்டன. அந்த சப்தத்தை தவிர்க்க அவள் அனைத்து வளையல்களையும் எடுத்து விட்டு இரண்டு வளையல்களை மட்டும் போட்டுக் கொண்டு வேலை செய்தாள். அந்த இரண்டு வளையலும் ஒன்றுடன் ஒன்று உரசிக்கொண்டு சப்தம் தரத் துவங்க ஒரே ஒரு வளையல் மட்டும் போதும் என எண்ணியவண்ணம் ஒற்றை வளையலை போட்டுக் கொண்டு சப்தம் வராமல் வேலை செய்தாள்.

அது போலத்தான் ஒரு யோகியும் தன்னை சுற்றிலும் அதிகமானவர்கள் இருந்தால் கூச்சலும் குழப்பமும் மட்டுமே மிஞ்சும் என்ற உண்மையை தெரிந்து கொண்டு தனியாகவே தான் இருந்து கொண்டு இருப்பதை நிலையாகக் கடை பிடிக்க வேண்டும் என்ற நியதியை தெரிந்து கொண்டேன்.'' தத்தாத்திரேயர் தொடர்ந்து கூறினார் '' மன்ன இந்த உடலே மாயை....நம் உடல் முழுவதும் படர்ந்து உள்ள அங்கங்கள் போதாது என்று அளவற்ற ஆசைகளையும் நாம் பெருக்கிக் கொள்கின்றோம். நமக்கு வாக்கையில் ஏற்படும் துன்பங்கள் அனைத்திற்கும் இந்த உடல் கொண்டுள்ள காம குரோத உணர்ச்சிகளே. இருக்கும் ஒரு உடல் போதாது என ஒவ்வொருவரும் நான் எனக்கு என மனைவி, மக்கள், சம்பத்து என ஒன்றன்பின் ஒன்றாக பெருக்கிக் கொண்டே போகிறார்கள். இன்று உள்ள உடல் நாளை இருக்காது எனத் தெரிந்தும் இந்த உடலுக்கு பல்வேறு சுகங்கள் தேவைப்படுகின்றது. மாயையான இந்த உடலை விட்டு விட்டு எல்லாமே பரப்பிரும்மன் என்று என் மனதில் எண்ணிக் கொண்டு இருக்கின்றேன். அதனால்தான் அச்சமும் ஆசையும் இன்றி என்னால் சுதந்திரமாக இருக்க முடிகின்றது''.

தத்தாத்திரேயர் கூறிய அனைத்தையும் கவனத்துடன் கேட்டுக் கொண்டு இருந்த மன்னனின் கண்களில் நீர் ஆறாகப் பெருகியது.....''ஐயா....அற்புதம்....அற்புதம் ஐயா....இனியாவது நீங்கள் உங்கள் மாறு வேடத்தைக் களைந்துவிட்டு நீங்கள் யார் என்பதை இந்த அபலைக்கு கூற வேண்டும்'' எனக் கதறியவாறு தடாலென அவர் காலடியில் விழுந்து அவர் கால்களை பற்றிக் கொண்டான் யதுகுல மன்னன். ''எழுந்திரு குழந்தாய்'' என அன்புடன் கூறி அந்த மன்னனை எழுப்பிய தத்தாத்திரேயர் அற்புதமான தனது சுய உருவை அவனுக்குக் காட்டினார். அவருடையை அற்புதமான ரூபத்தையும், அவரை சுற்றி இருந்த கண்களைக் கூசும் ஒளியையும் கண்டு ஆனந்த வெள்ளத்தில் மிதந்தார் யதுகுல மன்னன். அவன் மனம் தெளிவடைந்தது. தத்தாத்திரேயரும் மறைந்துவிட்டார். மனம் தெளிவடைந்த மன்னனும் அது முதல் தத்தாத்திரேயரின் பக்தனாகவே மாறி விட்டான். தனது வாழ்நாள் முழுவதையும் அவர் காட்டிய வழியிலேயே சென்று ஆன்மீக மற்றும் ஆனந்த வாழ்கையை பெற்று வாழ்ந்தான்.

Our Sincere Thanks to 

Santhipriya

https://santhipriyaspages.blogspot.in/